किमया

चांदण्याचे पंख लागलेय आज मनाला
उमलले आहेत लाखो लाख गुलाब
श्रावणाच्या धारांत नाहून निघालय बेटं मन
लोळतंय हिरवळीवर खुशाल चाखत कोवळं ऊन
सारे सारे शब्द पडताहेत कानावर अमृत होऊन
सा-यांच्या नजरा करताहेत वर्षाव प्रेमाचा
कशाची ही किमया कशाची ही जादू
कुणाला विचारू कुणाला सांगू
पण गरजच नाहीय त्याची
जाणतेय मीच माझी
आज होणाराय ना आपली भेट
संध्याकाळ पासून रात्री पर्यंत थेट.

माझं मन

माझं मन व्हावं विशाल अंगण
खेळावी त्यात माझी नाती गोती

माझं मन व्हावं चिमणं पाखरू
भरा-या माराव्या दूर दूर किती


माझं मन व्हावं शीतल चांदणं
सुखवावं त्यांना जवळ जे येती

माझं मन व्हावं सूर्याचा किरण
पोचवावी ऊब जिथे गोठलीय प्रीति

माझं मन व्हावं हिरवी हिरवळ
क्षुब्ध नयनी थंडावा आणावा अति

माझं मन व्हावं गगनाची निळाई
अपार जयाचा विस्तार किती

माझं मन व्हावं सागर अथांग
सामावून घ्याव्या सा-या रीती नीति

माझं मन व्हावं तरल तरल
आणि मला यावी त्याचीच प्रचीति