चांद कातला

चांद कातला कुणि धरणी वर
फिरवुनि तिजला गरगर भरभर
ढग अचंभित बघत राहिले
सोनेरी चंदेरी झालर


रात्र स्तब्ध ती उभी राहिली
सावरून पदराला तत्पर
तारे धावती सैरा वैरा
न सुचून कांहीही भर भर

चांद कातला कुणि धरणीवर

हळू हळू तो चांद विरतसे
अर्ध शाम अष्टमीस वावर
आणि अमावास्येला बेटया
खुशाल काळा बुरखा पांघर

अन् मग सूर्य आपुला सुंदर
फिरवित येई सोनेरी कर
अन् अपुल्या शाश्वत मायेने
उजळी हळु हळु काळा चंदर

दरदिशि थोडा थोडा उजळित
चांद हळु हळु मोठा होई
पोर्णिमेस संपूर्ण उजळिता
प्राप्त करी निज स्वरूप सुंदर

चांद उजळतो कोण धऱेवर
चांद काततो कोण धरेवर

देह अन् प्राण

देहाच्या डबीतला प्राणांचा कापूर
केंव्हा आणि कसा उडून जातो कळत
सुध्दा नाही
डबीचं झाकण उघडं राहातं नकळत
कण कण उडत राहातो नकळत
अन् फक्त डबीच उरते
ती फेकूनच द्यावी लागते शेवटी

वाजते बासरी

वाजते बासरी यमुना तीरी
रंग उधळती दश-दिशां वरी

गोपी सा-या रंग खेळती
घेउनि पिचकारी करी
बघतो कौतुक श्रीहरि । वाजते बासरी…

भिजती साड्या भिजती चोळ्या
भिजती गात्रे सारी
उठती मनीं आनंद लहरी । वाजते बासरी…

प्रीत रंग मग असा उसळता
मग्न सर्व नर नारी
नसे चित्त भानावरी । वाजते बासरी….


या अपूर्व रंगात नाहती
राधा अन् गिरिधारी
नाचते गोकुळ ताला वरी । वाजते बासरी…