क्षितिजाच्या पलीकडे

तुझी दुःखाची तलम चादर
त्यांत विणलेली शब्दांची कोमल फुलें
हात लावायला धजावत नाही मन
पण एक अपूर्व आकर्षण मात्र वाटतं
संध्याकाळची गूढ वेळ अन् तिचं तुझं नातं
नितांत वैयक्तिक पण तरीही
केंव्हा तरी प्रत्येकाच्या वाट्याला येणारं
ती तलम चादर पांघरूनच वावरलास सदैव
अचानक् एका दुपारी मात्र फेकून दिलीस ती चादर
अन निघून गेलास क्षितिजाच्या पलीकडे ।