अन् दूर वर कुठेशी ती शीळ घुमली रानी
रानात पाखरांनी केलाच किलबिलाट
अन् आम्र-मंजरींनी केली सुगंधी वाट
बघ वाहू लागला तो स्वच्छंद मंद वारा
पाण्यास स्पर्शुनी तो कां थरथरे किनारा
त्या हरिण शावकांनी केल्यात उंच माना
कोकीळ ही सुरेल त्या घेऊ लागे ताना
अन् कोवळे किरण हे बघ उजळती धरेला
त्या केशरी छटा ही रंगतात अंबराला
ही प्रीत तुझी माझी का भावली निसर्गा
जणु हात धरित्रीचे बघ टेकलेत स्वर्गा
हे भाव विश्व अपुले ह्रदयात जपुनि ठेवी
मग स्वप्निच्या फुलांना सुगंध मंद येई
4 comments:
chanach.. :)
ताई, आपण दिल्लीत व अमेरिकेत राहून एवढे शुद्ध मराठीत लिहिले आहे,खरच कौतुकास्पद आहे.मराठी बाणा आणि आता मराठी वाणी परदेशातही रुजते आहे. नक्की लहानपणी भरपूर बाराखडी आणि शुद्धलेखन लिहिले असणार! भाषेचा बाजही कोमल आणि नेमकाच आहे. सर्वच कविता फारच छान!मनाच्या भावनांना निसर्गाच्या रुपातून सहजपणे व्यक्त केलय.
अप्रतिम...........
खुपचं सुंदर कविता आहे.. अगदी त्याच "भावविश्वात" घेउन जाते, तेच वातावरण जिवंत होउन जाते. त्याचबरोबर तिला सुरेल गेयताही आली आहे.
अश्याच लिहीत रहा, पुढ्च्या काव्यलेखनासाठी मनभरुन शुभेछा!
Post a Comment