क्षणिका

प्रेम

प्रेम कशाला म्हणायचं
कुणावर तरी त्यानं कां बसायचं
खोटं खोट रुसायचं
उगाच उगाच हसायचं
कधी कधी झुरायचं
अन अचानक हुरळून जायचं

तू

श्वास निश्वास
अंधार प्रकाश
पृथ्वी आकाश
जीवन मृत्यु
साय्रातच आहेस
एकटा तू

मन

मन ही काय अजब चीज आहे
सिल्क सारखं झुळझुळीत
अन पाय्रा सारखं सुळसुळीत
कशानं बेटं खूष होईल अन् कशानं उदास
त्याचं काही खरं नाही हेच खास

सुख

सुख कशाला म्हणायचं
काय आहे त्याची परिभाषा
जे काय आजकाल होतंय
आपल्याशी जे काय घडतंय
तेच बरं तेच सुख आशा

मोक्ष

कधी कधी वाटतं
माणसाचं नुसतं मनच असावं
शरीर असूच नये
केव्हढं स्वातंत्र्य असेल मग
हवं ते करायचं
हवं तिथे जायचं
हवं तसं जगायचं
मोक्ष मोक्ष म्हणतात तो हाच असावा
दुसरं काही त्यानं असूच नये


मुखवटे

इथून तिथून सारं सारखंच
माणसा माणसांत बिनसायचंच
बिनसलं तरी नीटच आहे असं भासवायचं
अन् मुखवटे लावून सारय्रांनी फिरायचं

हा क्षण

काल आज उद्या कशाला मोजायचं
हा क्षण आपलाय ह्यातच जगायचं
सारं सारं उपभोगायचं
अन् पुन्हा नवीन क्षणांत जायचं