Saturday, March 14, 2009

हुंदका

नेहेमीच ह्या जगाने केले हंसेच माझे
माझ्याच मग उरांत गोठले शब्द माझे ।
संधी दिलीच नाही कांहीच बोलण्याची
मग आवरू कसे मी ते ऊत भावनांचे ।
अनिवार भावना त्या डोळ्यांत दाटतात
खळ्क्न् फुटोनी कांच ते अश्रु सांडतांत ।
कढ आंत आंत जपुनि ठेवीन तप्त ज्वाला
ठरविले जरि कितीही हुंदका फुटोनी गेला ।

3 comments:

Mahendra Kulkarni said...

अतिशय सुंदर.. हदयस्पर्शी..

संदीप सुरळे said...

Khupar marmik...aani dardi lihilat...
Aavadali kavitaa..

mehek said...

marmsparshi,kanth daatun aala ki hundaka lapavata yet nahi.