Thursday, August 6, 2009

लेवून भूषणें ये ना


लेवून भूषणें ये ना
वेढून चांदणे ये ना
त्या तिथे नदी तीरा वर
बघू स्वप्न देखणें, ये ना ।

कधी वसंत, ग्रीष्म कधी
वर्षाऋतु, शरद कधी
प्रीती चे गूज तुझ्या
कानांत सांगणे, ये ना । लेवून....

अवखळ हसु गालांवर
उडता उन्मुक्त पदर
भिरभिरती धुंद नज़र
तोडून बंधने, ये ना । लेवून....

मोकळाच केश पाश
चालू नको सावकाश
वा-याची पाउलांत
बांधून पैंजणें, ये ना । लेवून....

हात तुझा दे हाती
गात्रें कशी थरथरती
हळुवार भावनांनी
अस्फुट बोलणें, ये ना । लेवून....

4 comments:

भानस said...

आशाताई, सुंदर कविता आहे. भावली.

vijay kumar sappatti said...

asha tai ,khoop chaan poem aahe , mala faar aavedli ..

vijay

pls read my new poem "झील" on my poem blog " http://poemsofvijay.blogspot.com

प्रशांत said...

क्या बात है! मस्त आहे कविता!

"वा-याची पाउलांत बांधून पैंजणे ये ना" ही ओळ खूपच आवडली.
आणि शेवटचं कडवं.

चैताली आहेर. said...

मोकळाच केश पाश
चालू नको सावकाश
वा-याची पाउलांत
बांधून पैंजणें, ये ना । लेवून....


अहाहा...... अगदी नाजुक-साजूक....!!