सर्रकन् ढगांनी भराव आभाळ
अन् काळ्या काळ्या अभ्रांनी
सूर्यास झाकून टाकावं
तशीच झाकोळते निराशा मनाला
अन् ग्रासून टाकते सारे प्रसन्न विचार ।
ह्रदय कसं मलूल पडतं
अन् चेहेरा चिंतातुर
कां ? कसं ? कुठे ? केंव्हां ?
प्रश्नांच्या उत्तरांना मन आतुर ।
पण हे सर्व ही सोसायचंय धीरानं
कारण ढगा आडून सूर्य येतोच बाहेर
तसंच निराशेचं हे मळभ होणारच दूर
अन् आशेचा सूर्य देणारच आहेर ।
About Me
- आशा जोगळेकर
- Anderson, SC, United States
- एक सामान्य भारतीय स्त्री. दिल्लीत नोकरी केली १९९९ पर्यंत. तेव्हापासुन मुलांकडे अमेरीकेत व दिल्लीला वेळ वाटणी. कविता लिहिण्याची अन इतरांना दाखविण्याची हौस ही पारिवारिक देणगी.झुळुक ह्या ब्लाग वरील सा-या कविता माझ्याच. त्यांच्या सजावटीचं श्रेय मात्र माझे पती सुरेश जोगळेकर ह्यांचं. आमचे कंम्प्यूटर एक्सपर्ट तेच. तुमचा अभिप्राय अवश्य कळवा. ऋतुरंग हा माझ्या दादाच्या (डॉ. शरद काळे ह्यांच्या) कवितांचा ब्लॉग. दादाच्या कविता अगदी वेगळ्याच आहेत त्या पुस्तक रूपानंही प्रसिध्द झाल्या आहेत पण त्या ब्लॉग वाचकांना खचित आवडतील हा विश्वास आहे. दादा पेशानं डॉक्टर पण ह्रदय कविचं ते सारं तुम्हाला त्याच्या कवितांतच दिसेल. पण वाचा नक्की अन् अभिप्राय आवडेलच. दादा नाही न आता म्हणून मीच करतेय हे.
2 comments:
तळपत्या उन्हाळी,
डाम्बराला देखील असते झळाळी,
अंगाची होते लाही..
सुचतच नसते काही..
एकदम कुठूनसा ढग येतो..
वारा देखील थंड वाहतो,
लांबून मातीचा सुगंध येतो,
निराशा झटकून मी पुन्हा त्याच
गिरण कामाला लागतो.. :-(
वा’शिरीषभानू!
Post a Comment